Een heeeele lange reis

Na onze geweldige reis van vorig jaar in Brazilië, gaan we nu aan een tweede avontuur beginnen. De koffer ingepakt, we werden weg gebracht naar Schiphol door taxichauffeur Willem. Mooi op tijd vertrokken zodat we geen problemen zouden krijgen op Schiphol. Helaas kwamen we na 10 minuten op Schiphol er al achter dat het niet helemaal vlekkeloos zou gaan verlopen...Sandra had twee kilo te veel aan bagage bij zich, Jolanda een halve kilo. Hup, koffers naar de zijkant van de gang. Badlaken, spijkerbroeken en boeken in de rugzakken en na 4 keer opnieuw wegen om te kijken of er genoeg uit de koffer was konden we ze in laten sealen. De rugzakken zaten propvol, maar we konden gaan inchecken! Dit verliep prima en ook bij de douane konden we redelijk snel doorlopen. Nog even een rondje lopen en dan het vliegtuig in: Boeing 777-200 waarin Paula voor ons twee plekjes achteraan in het vliegtuig gereserveerd had. Na bijna 2 uur vertraging konden we opstijgen. Het beeldscherm met de spellen en films was weer aanwezig. Omdat we met United Airlines vliegen hebben ze Engels, Duits, Italiaans, Spaans en Chinees gesproken films...dat zit er dus niet in voor ons. We hebben ons vermaakt met een (puzzel)boek, dutje, spelletje, kletsen en we kregen twee keer te eten. Na 10 uur en een zitkont landden we in Houston. Daar hebben we een vierdubbele check gehad met security, drugshonden en een foto bij de Amerikaanse vlag als bewijs dat we in Amerika zijn geweest. Stempel erbij in ons paspoort, yes! Ook de vlucht naar Costa Rica had vertraging. Ongeveer een half uur na oorspronkelijke vertrektijd hingen we in de lucht. Door het tijdverschil waren we behoorlijk moe en hebben we beide veel kunnen slapen tijdens de vlucht. Op het moment dat de landing ingezet werd, keek Jolanda naar het raam en zag een flinke smog voorbij komen, waarop Sandra vanuit het raam naar beneden keek en het vliegveld zag. Het vliegtuig steeg ineens weer op en hierdoor konden we niet landen. De combinatie van een actieve vulkaan (sinds enkele maanden) en slecht weer met onweersbuien zorgde voor een flinke mistlaag (smog). Na een aantal 'sight-seeing rondes' in de lucht zijn we een uur later op het vliegveld van Nicaragua geland. Daar kregen we te horen dat we moesten wachten op nieuwe brandstof en nieuwe bemanning, omdat deze crew niet meer verder mocht vliegen. Het vliegveld bleek 's nachts dicht te zijn, dus hier moesten we ongeveer 30 minuten op wachten. Na 150 minuten kregen we te horen dat de bemanning uiteindelijk niet kwam en dat we de volgende dag om 1 uur 's middags weer terug vlogen naar Costa Rica. We kregen een hotel aangeboden. Flink balen dus! Dit betekend namelijk dat we de volgende dag niet opgehaald kunnen worden om naar Tortuguero te gaan, een bestemming die hoog op ons lijstje staat. Maar het positieve is dat we weer een stempel er bij hebben in ons paspoort: Nicaragua. Om 5 uur 's nachts (plaatselijke tijd) kwamen we aan bij ons hotel. We moesten daar natuurlijk gaan bellen met onze reisorganisatie omdat we niet op tijd aanwezig konden zijn voor onze rit naar Tortuguero. Na enkele uurtjes slapen zijn we gaan ontbijten en konden we weer terug richting vliegveld. Gelukkig was het zonnig weer. Om 13.20 (weer 20 minuten vertraging) gingen we eindelijk naar onze eindbestemming: Costa Rica! Vanuit thuis geteld, naar onze hotelkamer hebben we 42 uur reizen er op zitten...op deze manier krijgen we ons reisverslag wel vol, haha.